پشت جلد کتاب آمده است:

جبران خليل جبران گرایش های انقلابی و آزادیخواهانه دارد و سهراب سپهری انزوایی عرفانی و عزلتی در ونکاوانه را بر می گزیند. هر دو در عصری زندگی می کنند که فضای سیاسی ، اجتماعی ، ادبی کشور هایشان بسیار شبیه به هم می باشد. آنان ادبیات را وسیله ای برای تهذيب جامعه می دانند و از آن برای این هدف استفاده کرده و برای رساندن پیام خود به مخاطبینشان از موسیقی شعر و دیگر صناعات و عواملی که باعث زیبا شدن سخن می شود ، استفاده می جویند. به طبیعت عشق می ورزند و آن را آئینه ی تجلی وجود و ذات خداوند می دانند. و به انسان ها توصیه می کنند که همزیستی مسالمت آمیز را از طبیعت فرا گیرند. هر کدام دارای جهان بیتی و تفکرات مخصوص به خود می باشند و رمز نافذ بودن سخنانشان آگاهی از ادیان دیگر و آشنایی با آیین های مختلف است . پیوسته به دنبال جامعه ی آرمانی خود هستند، جامعه ای که عاری از ظلم و تبعیض است. و همگان را برای رسیدن بدان تشویق می کنند و ظلم و تبعیض بر افراد بشر را بر نمی تابند و برای ریشه کنی آن با اندیشه و قلم خویش اقدام می کنند.

 





یک بررسی بنویسید

توجه : HTML بازگردانی نخواهد شد!
    بد           خوب