راه های ابریشم جهان (اکنون و آینده ی جهان)

معرفی کتاب راه های ابریشم نو اثر پیتر فرانکوپن
کتاب «راه های ابریشم نو» اثری نوشته ی «پیتر فرانکوپن» است که اولین بار در سال 2015 به انتشار رسید. راه های ابریشم، فقط مجموعه ای از مسیرهای تجاری نبودند، بلکه شبکه ای به حساب می آمدند که قاره ها و اقیانوس ها و فرهنگ های مختلف را به هم پیوند می زدند. در کنار آن ها، ایده ها، کالاها، بیماری ها و مرگ جریان داشت. آنجا محل شکل گیری و سقوط امپراتوری ها بود. الگوهای تجارت در عصر جدید نیز، انگار بازتابی از الگوهایی است که برای هزار سال در آسیا حکمرانی می کرده است: راه های ابریشم دوباره در حال جان گرفتن هستند. کتاب «راه های ابریشم نو»، شرحی مهم از نیروهایی است که هم اقتصاد جهانی را شکل داده اند و هم رنسانس سیاسی ای را که در شرق به چشم می خورد.

پیتر فرانکوپن (متولد 22 مارس 1971) مورخ، نویسنده و هتلدار انگلیسی است.فرانكوپن دومين فرزند است كه پدرش لوئي دوي ديمي فرانكوپن (1839-1939) در كرواتي يوگسلاوي متولد شد و سرپرست سوئد و استاد حقوق بين الملل اينگريد دتر است. خواهر بزرگتر وی بانوی نیکلاس ویندزور است.او قبل از گرفتن D. D. در کالج Corpus Christi ، آکسفورد، در کالج ایتن شرکت کرد و سپس مدرک تاریخ بیزانس را از کالج عیسی، کمبریج دریافت کرد. وی عضو ارشد تحقیقاتی در کالج وورسستر، آکسفورد و مدیر مرکز تحقیقات بیزانس آکسفورد است.موضوعات مورد ...

قسمت هایی از کتاب راه های ابریشم نو 
 مذاکرات با شرکت چنان سریع پیش رفت که تابستان 1914 دولت بریتانیا توانست 51 درصد سهام شرکت را بخرد و مدیریت عملیات شرکت را هم از آن خود کند. زبان آوری چرچیل در مجلس عوام رای اکثریت قریب به اتفاق را برایش به دست آورد. آنگاه سیاست گذاران و برنامه ریزان و ارتش نفس راحتی کشیدند: به ذخایر نفتی که ممکن بود در هر درگیری نظامی در آینده برایشان ضرورت حیاتی پیدا کند، دست یافته بودند. یازده روز بعد، فرانتس فردیناند در سارایوو کشته شد.
 در هیاهوی پیرامون بسیج برای جنگ، ندیدن اهمیت گام هایی که بریتانیا برای تأمین سوخت مورد نیازش برداشت، دشوار نبود. یک علت آن البته این بود که کمتر کسی از معامله های پشت پرده آگاه شد. زیرا دولت بریتانیا نه تنها بیشتر سهام شرکت نفت ایران و انگلیس را خرید، بلکه برای دریافت بیست سال نفت نیروی دریایی هم به توافقی محرمانه دست یافت. معنی آن این بود که اگر جنگ با آلمان به درازا می کشید، بریتانیا می توانست از بابت سوخت کشتی هایی که در تابستان 1914 به آب افکنده بود، خاطر جمع باشد.
 جایگزینی زغال سنگ با نفت سبب شد که کشتی های انگلیسی در سرعت و کیفیت بر حریفان پیشی بگیرند؛ ولی مهمتر این که اکنون آن ها می توانستند مدت ها در دریا بمانند. بی جهت نبود که لرد کرزن در نوامبر 1918، یعنی کمتر دو هفته پس از متارکه جنگ، در سخنرانی اش در ضیافت شامی در لندن اظهار کرد «متفقین روی موجی از نفت به پیروزی رسیدند.» یک سناتور سرشناس فرانسوی نیز، سرمست از پیروزی، گفت آلمان بیش از حد به آهن و زغال سنگ امید بسته و از نفت غافل شده بود. او مدعی شد که نفت، خون زمین و خون پیروزی است.